Inleiding:
Ook na de WO II was de vrede nog bevrijd van de Jappen, maar  Nederland had nu te maken met vrijheidsstrijders  van de eigen Indische bevolking die bevrijd wilden  worden van Nederlandse overheersing.
Er werden dan ook een halt  toe moesten  roepen om het gezag van Nederland  op, zo ook  een aantal uit Gaast. Volgens het dorpsboek weten  we dat het Dooitze A. de Boer, Johannes D. de  Boer, Jaring Bijlsma, Willem J. Hengst, Jogchum D.  Smink, Folkert de Witte, Auke de Witte, Sipke de  Witte, Sytse de Witte en Oene Oenema waren.  Allen zijn volgens het boek in 1948 behouden  teruggekeerd. Terwijl er van gesneuveld.
Door onderzoek naar gegevens over meester  Bakker zijn we in contact gekomen met zijn zoon  Henk en van hem kregen we brieven, die door  Folkert de Witte zijn geschreven en verstuurd naar  meester Bakker. Deze brieven, geschreven op roze  velletjes, geven  informatie over de reis en het  verblijf in Folkert een duidelijke  mening van het gebeuren.
In 2012 heeft een zoon van Folkert, Meine,  een  oproep op internet geplaatst Meine de roze brief  van zijn vader Folkert kunnen sturen en hij was hier zeer content mee en reageerde als volgt: "Je leest een brief van je vader uit de tijd dat je zelf nog niet eens geboren was".  

Wie was deze Folkert de Witte?
Uit het wijkboek van Gaast weten we dat zijn vader  Meine, boer in Gaast was op de boerderij van opa  Lambertus met dorpsnummer Gaast 6, dat is nu de  boerderij van Jellema aan de Boerestreek voor  Fokkemaoord. Meine de Witte, geboren in Gaast  op 15 april 1892, trouwde in mei 1918 met Hittje  Folkertsma, geboren 4 augustus 1895 te Gaast.  Meine kwam toen van Dronrijp. De schuur aan de  overkant van de Gaaster vaart was ook van Meine  en deze stond op de plaats waar vroeger de  boerderij was van de familie Polder. In het artikel  over Susanna Polder leest u hier meer over. 

• De huwelijksacte van de gemeente Wonseradeel,  20 april 1918, vertelt ons het volgende:
  Bruidegom: Meine de Witte, oud 26 jaar, geboren te  Gaast         
  Vader: Lambartus de Witte     
  Moeder: Sytske de Vries          
  Bruid: Hittje Folkertsma, oud 22 jaar, geboren  te Gaast         
  Vader: Folkert Folkertsma     
  Moeder: Hiltje Tijsma 
• Meine en Hittje kregen 7 kinderen:
  Lambertus, geboren 6 maart 1919 te Gaast
  Folkert, geboren 30 augustus 1921 te Gaast
  Auke, geboren 18 december 1923 te Gaast
  Sipke, geboren 24 december 1924 te Gaast
  Sietze, geboren 22 februari 1926 te Gaast
  Broer, geboren 16 april 1929 te Gaast
  Heino Lamberta (roepnaam Johanna), geboren 19  juni 1930 te Gaast, als enige dochter. 

Vader Meine is twee weken voor de geboorte van  zijn dochter Johanna plotseling overleden, 9 juni  1930. Dit was voor het gezin een groot drama. De  kinderen waren  jong en de familie moest de  boerderij verlaten. Ze kregen in Gaast een woning  van de diaconie naast het oude schooltje bij het  kerkhof.  Auke en Johanna werden  tijdelijk bij  familie ondergebracht.  

Een foto van Folkert uit het Gaaster Dorpsboek  (blz.96) en dat van Ferwoude (blz.26)  als lid van de  Hervormde jongelings- en meisjesvereniging op het  jaarfeest in maart 1938. We komen niet in Drachten , 1 oktober 1984,  op de leeftijd van 63 jaar en begraven op de  Zuiderbegraafplaats aldaar.  

In de Leeuwarder Courant van 3 oktober 1984  staat de volgende advertentie: 
Met leedwezen hebben we kennis genomen van  het overlijden, op 1 oktober jl., van onze  medewerker de heer Folkert de Witte sedert 29  augustus 1948 bij ons bedrijf werkzaam, laatstelijk  op de standplaats te Drachten.  Aan de nabestaanden willen wij langs deze weg  onze deelneming betuigen. Directie en personeel Fram NV Heerenveen. 

afreisden, lezen we dat de broers van Folkert;  Auke, Sipke en Sytse ook zijn meegegaan.

De andere geboren 14 augustus  1927, zoon van Anne en Broerkje de Boer. De  andere familieleden zijn: Douwe,   Durk, Klaas,  Lijcheltje en Melle. Dooitze is vele jaren bakker in  Gaast juni  1925, zoon van Dooitze en Berber de Boer. De  andere familieleden zijn: Douwe, Tjitske, Melle en  Klaaske. Werkzaam bij april 1927, zoon  van Joost en Jitske Bijlsma. De andere familieleden  zijn: Gabesche, Jelle, Johannes en Grietje. Als  timmerman heeft Jarig bij Draaisma in Makkum juli 1920,  zoon van Johannes en Jacoba Hengst. De andere  familieleden zijn: Tjerk, Trijntje, Elisabethus en  Luitjen. Willem van Durk Smink,  geb. 14 aug. 1900  en vertrokken naar Workum.  Ze woonden aan de zeedijk tussen Ferwoude en  Workum. Jochum werd na zijn terugkeer elektricien. zoon van Jochum en Margje Oenema. Oene  is na terugkomst in Nederland beroepsmilitair  geworden. De andere gezinsleden zijn: Jochum,  Mintje en Wietsche 

De taak begint
De voornaamste taak van het Nederlandse leger  en dus ook van het Bataljon Friesland was het  herstellen van 'orde en rust'. Het lukte vrij aardig  alle vormen van tegenwerking en opstand te  bestrijden. Eind maart 1947 waren alle  legeronderdelen van de "V-Brigade" gelegerd in het  stadsgebied van Bandoeng. Het was echter een  ander Bandoeng dan een jaar geleden, want er  waren, zoals in dagboeken te lezen staat, veel  meer uitgaansmogelijkheden dan voorheen.  Hiervan werd gretig gebruik gemaakt, omdat er een  periode van veel rust en vrije tijd aanbrak. Er  vonden echter wel oefeningen plaats voor het  geval dat ingrijpen noodzakelijk bleek. 

Opnieuw actie?
In juni 1947 begon de spanning toe te nemen.  Soldaten voelden dat er iets stond te gebeuren.  Werd het terugkeer naar Nederland of werd het  actie? Het laatste bleek het geval te zijn en wel op  21 juli 1947. De Bandoengse bevolking nam  hartroerend afscheid van het I-9 R.I. De  Nederlandse regering besloot via de zogenaamde  politionele actie een einde te maken aan alle  vormen van verzet tegen het Nederlandse bestuur.  Bataljon Friesland kreeg de opdracht naar  Poerbalingga te trekken. De vijandelijke tegenstand  werd snel gebroken, maar de vernielde wegen en  bruggen vormden wel een groot probleem voor de  colonne. Op 4 augustus werd het sein gegeven de  actie te staken. Aan de eigen kant was tijdens de  Indonesische zijde honderden doden te  betreuren waren.

Naar Poerbalingga
Poerbalingga werd de nieuwe legerplaats. Het was  ook de verblijfplaats voordat het 'staakt-het-vuren'  op 4 augustus werd afgekondigd. Meteen werd er  gepatrouilleerd. Versperringen en vernielingen,  veroorzaakt door Indonesische vrijheidsstrijders,  vormden in de komende weken de grootste  problemen. Het was zaak de veiligheid van alles en  iedereen te garanderen. Daarom moest er intensief  gepatrouilleerd worden. De begin maanden van  1948 verliepen rustig. Dit kwam ook, omdat op 17  januari een nieuwe bestandsovereenkomst werd  getekend. 

Overdracht en demobilisatie
Op 27 april 1948 werd het Bataljon Friesland  ontbonden. De bevolking van Poerbalingga zorgde  voor een groots afscheidsfeest. Er waren veel  soldaten worden. Anderen  gaven er de voorkeur aan een andere functie te  bekleden en de rest ging met de "Zuiderkruis" terug  naar Nederland. Hier werden ze op 14 juli 1948  door een enthousiaste menigte ontvangen. Op 16  augustus werd het Bataljon Friesland ontbonden leven.  

Afscheidsparade op het Zaailand te Leeuwarden,  26 oktober 1945.



Door het Suez-kanaal. 

Afscheid van de doden
op het
Ereveld
van 1-9 RI 

De roze brief van Folkert aan meester Bakker in  Gaast.
De met de hand geschreven brief van Folkert is letterlijk overgenomen en geeft een indruk van zijn belevenissen en 11 maart 1946 toen de soldaten op Malakka waren en nog niet in Malakka.

                                    Onderstaande foto, van het internet, laat een deel van het kampement zien.
 

                                                                                                                         Tigerlanekamp 11 Maart 1946

Geachte Meester,

                                                           Vandaag ontving ik Uw brief met de revue er bij ingesloten waarvoor mijn hartelijke dank. Zoals U wel zult begrijpen had ik al een tijdje naar een brief uitgezien, daar er al een aardig tijdje over verlopen was, maar ja die revue kreeg, eerlijk gezegd had ik het niet verwacht daar er bijna niets verzonden mag worden, maar zo kan het toch. Ja, de roem van Gaast is reeds doorgedrongen tot de tropen, ik heb er tenminste al verscheidene moeite waard zijn als U een opvoering kon geven voor ons bataljon, maar ja, Malakka ligt nu eenmaal niet om de hoek van de deur, en het beste is dat U maar wacht tot er een atoom racket pracht succes voor U geworden meester, en ik had niet gedacht dat Gaast nog eens zo beroemd zou worden, jullie hebben zo tenminste eer van al het werk, want ik denk dat er wel wat bij te kijken komt, maar dat weegt dan ook weer ruimschoots op tegen het succes, ik hoop een ding, dat is als we terugkomen jullie nog draaien dan kunnen wij ook nog eens mee genieten. wel zo blijven denk ik, ik ben wel eens bang dat als we straks terugkomen het wel eens te klein voor mij kan zijn en ik hoop mijn leven er ook niet te verslijten, en ik denk dat er zulken wel meer zullen zijn, er is dan niets, en toch, ondanks dat alles is het ook altijd weer Gaast dat je in de herrinnering zweeft, daar waar je thuis he vrienden en bekenden zijn, waar we de laatste jaren zoveel hebben beleefd met elkaar, en waar we ook de vreugden meegemaakt hebben, en ik zou best eens weer een weekend zillen doorbrengen in mijn geboorteplaats, en wat dat betreft is Sipke gelukkiger, die ziet zo nu en dan nog eens thuis, maar enfin, een paar zijn, want zoals het nu staat gaan we deze week nog weg, onze is nog onbekend, de geruchten gaan dat het Soerabaja zal zijn maar vast is we zijn zo zoetjesaan ook uitgetraind, en dan hebben we tenminste ons einddoel bereikt, waar we tenslotte voor gegaan zijn, de moed zit er ondanks alle tegenslagen nog in, er wordt natuurlijk wel eens gekankerd, maar dat doet een goede Nederlandsche soldaat altijd, maar de stemming is opperbest en er wordt vol verlangen uitgezien naar het ogenblik waarop onze wensen in vervulling zullen gaan en ons idiaal verwezenlijkt zullen worden. We zullen natuurlijk altijd het gastvrije Malakka in gedachten houden, en ik denk dat ook de mensen hier de Hollandsche soldaten niet spoedig zullen vergeten, want ze zijn gek met onze jongens hier, ze hebben houding aannemen tegenover de bevolking dan bereiken we ook  zonder schieten nog veel, ja misschien veel meer dan met geweld.

Auke en Willem weten, en ze zullen ons wel achterna komen denk ik, als we tenminste wel en ze zijn er nog al gemoedelijk onder, het vervelenste is dat ze zo geschreven, maar nu zal ik proberen om Uw vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.

Om nu precies onze eerste indruk weer te geven dat is wel een moeilijk ding en moet eigenlijk door je zelf beleefd zijn, wel kan ik zeggen dat we met verwondering en verbazing zagen naar deze natuurpracht, dat eigenlijk al bij Gibraltar begon en langzaam overvloeit naar de echte tropen, en als je er een poosje bent geweest dan aanvaar je het ook al weer als iets style='FONT-SIZE: 10pt; FONT-FAMILY: "Lucida Calligraphy"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL'>anders niet, 7 uur dan is het donker en dan zie je die heldere sterrenhemel en verder die doodse stilte alleen onderbroken door het gepiep der krekels en als je er lang en ingespannen naar luistert dan zwelt het aan tot een eerst dan heeft het iets drukkends als je daar zo tussen de bergen en de bossen staat, maar verder kun je intens genieten van de schone pracht die een tropennacht  je bied, zo heerlijk koel en dan die lucht van de eeuwig groene bomen en bloemen, dit moest eigenlijk ieder mens kunnen meemaken meester om te zien hoe prachtig Gods schepping is, mar dat is nou eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Nou en die temperatuur was eerst wat ongewoon en de een die kon er ook beter over dan de ander en er zijn er ook die er helemaal niet over kunnen de ene kant en van de andere kant ook al weer snel, de Rode Zee was onze eerste kennismaking en dat is daar hebben omgedobberd zijn we aardig gewend, je zweette je natuurlijk aan water (en nu nog alle dagen maar daar blijf je juist fit van, je hebt hier natuurlijk veel vlugger wat dan in Holland, dat wil zeggen, zweren en zo omdat je bloed eerst nog kikkerbloed was, en er waren nogal eens een paar zieken en hoofdpijn, maar dat wordt zoetjesaan beter, de training vergde eerst nogal wat van ons, en er ging wel eens eentje tegen de vlakte door de inspanning maar dat nu ook O K.

Het wordt nu met de dag warmer omdat de regen nu ophoudt, de temperatuur is drukkend zoals het nu wel eens is door het vele vocht, dus dat zal ook wel weer gaan. Ja we zitten hier niet slecht al is het b.v. in Singapore nog veel koeler door de zee, maar we hebben hier bijna geen moerassen en daardoor ook weinig muskieten zodat we nog maar een stuk of 4 malariagevallen hebben, maar ja als we straks eens in Soerabaja komen dan wordt dat vast niet beter, dat staan bekent als ongezond door zijn vele moerassen en wat dat betreft gaan we er vast niet op vooruit en zullen dar ook wel meer zieken werkelijkheid wordt en er moet nog geknokt worden, dan is dit nog maar kinderspel omdat je hier in dit terrein dat ook behoorlijk moeilijk is, ontberingen en dergelijke dingen maar enfin meester daar zullen we ook wel verloopt.

Nou, de uitrusting daar zal ik niet te veel over schrijven, dat is in het nieuwe Ned. leger nog steeds een fiasco geweest, in Engeland zouden we toen nieuwe uniformen hebben die we lekker nooit gehad hebben, en hier hoofddeksel hebben we ook nog niet gehad, ze hebben al zo vaak gezegd dat we wat zouden hebben dat steekt niet zo precies, normaal hebben ze hier 6 oefenmateriaal maar we krijgen voordat we weg nog nieuw materiaal. We ponders, 4 per battaljon, deze zijn natuurlijk voor alle doeleinden vlakbaan en draagt een 5 kilometer. De mortieren is krombaan en draagt 3 kilometer en geeft alle soorten granaten af (snelvuur). Verder nog de Piat, ook voor pantser, ik denk dat u die wel zult kennen, ook een prachtwapen. Dan heeft iedere sectie de Bren, en per peleton een anderhalf inch mortier.  die ook door de pareschutisten werd gebruikt en die een paar kilometer draagt. Nou, dan is er het verbindingspeleton, radio en telefoonverbindingen waar ik bij geplaatst ben meteen als chauffeur op de radiowagen. Dit is een interessant werk, seinen en uitzenden per draadloze, enfin u hebt die gaat.

Het soldy is ons tot nu toe niet meegevallen, we zouden kamptoelage en duurtetoelage hebben, maar nog nooit gezien natuurlijk, ik heb momenteel 40 gulden per maand, en dan nog kostwinnaarsvergoeding dat naar huis gaat maar nog nooit is aangekomen, nou u weet wel wat voor zaakje dat daar is in Holland en zult daar wel genoeg van gehoord hebben. Nou, je kunt hier koope ben je 2 gulden kwijt, nou dan weet u het wel, ik ga niet vaak naar de stad omdat daar niets te beleven is, maar er zijn er die er vaak komen fototoestel betaal je hier een 75 gulden voor, maar ik zal toch proberen besteld maar die zijn er jammer genoeg nog niet.

Tot slot van dit artikel een, van internet  overgenomen, kort verslag van 1-9 RI dat het  verblijf en 1948:

Het OVW-bataljon 1-9 RI is voortgekomen uit de  Binnenlandse Strijdkrachten van Friesland. Via  Engeland, waar het bataljon werd voorzien van de  noodzakelijke uitrusting, vertrok het bataljon Command (SEAC), de admiraal Mountbatten,  vanaf 2 november 1945 een landingsverbod op  Java en Sumatra voor Nederlandse troepen had  ingesteld werd er uitgeweken naar Malakka. Dit  verbod is in maart 1946 opgeheven. Eind maart  1946 debarkeerde het bataljon te Batavia. 

Op 10 april werd het verplaatst naar Tjimahi, waar  de V-Brigade de sector Bandoeng overnam van de  Britse 49e Indian Brigade. Een dag na aankomst  voerde het samen met Inf.V.KNIL de eerste actie uit  noord van Tjimahi. Hierna volgden meerdere acties  zoals op 6 juni een grote 'sweep' oost van  Bandoeng, op 17 juli een grote actie naar het  zuiden, gericht op TRI hoofdkwartieren te  Bandjaran en Soreang en in september wederom  een actie ten oosten van Bandoeng. Tevens werd  er veel gepatrouilleerd om het bezette gebied te  controleren. Op 28 maart 1947 was het bataljon  geconcentreerd in Bandoeng voor een intensieve  training voor taken in V-Brigade verband met  andere onderdelen zoals luchtmacht en huzaren. 

Op 22 juli 1947 begon voor het bataljon de 1e  politionele actie. Het bataljon was ingedeeld bij de  'Bliksembrigade'. Deze colonne met een lengte van  zo'n 70 km die samengesteld was uit ongeveer  1400 voertuigen bereikte aan het eind van de  eerste actiedag Lebakdjatie. De dag daarna  stormde de colonne via Soemedang, Kadipaten  naar Cheribon. De 4e cie zette de opmars door naar  Losari en Brebes. Op 27 juli, nadat Cheribon was  overgedragen aan de W-brigade, was het bataljon  geconcentreerd te Slawi voor de doorstoot naar het  zuiden over de goenoeng Slamet. Op 29 juli zette  de colonne de gewaagde opmars via Belik en  Bobotsari in naar Poerbalingga. Daar de V-brigade  marsvaardig moest blijven voor eventuele verdere  acties bleef het bataljon (minus de 3e cie gelegerd  te Poerwaredjo en het vliegveld Wirasaba)  geconcentreerd in Poerbalingga. Hierdoor kon de  omgeving niet gezuiverd worden. Maar eind  augustus trok het bataljon naar buiten en had  posten te Boekatedja, Bobotsari en Soekaredja. 

De komende tijd zou zeer zwaar worden en vele  acties werden gelopen zoals op 10 september de  herbezetting van Belik, 15/18 september actie  "West" richting Bandjar, 18 november actie richting  Bandjanegara. Eind 1947 kon de patrouille activiteit  verminderd worden. Na de wapenstilstand op 17  januari 1948 trad er een periode van rust in. Op 27  april werd het bataljon afgelost. Op 7 juni vertrok  het bataljon naar Batavia om te

Opmerking: De informatie voor dit artikel komt voor  een groot deel van internet en van zoon Henk van  een grote steun voor  namen en geboortedata.